Hinkelend achter de rollator

“Hoi Nienke, het duurt straks iets langer voor ik de deur openmaak. Ben van de trap gevallen, heb mijn enkelband gescheurd en loop met krukken”. Ik kijk op mijn werk-mobiel en zeg hardop “Shit”. Ik sta op het punt om naar mijn werk te gaan en pak mijn sleutels. Mijn man kijkt me vragend aan.

Nienke Gorter is thuisbegeleidster bij een welzijnsorganisatie. Haar cliënten hebben financiële problemen, psychische of lichamelijke klachten of willen hulp bij de opvoeding van hun kinderen.

,,Mijn cliënte Annette heeft haar enkelband gescheurd en ze gaat binnenkort een weekje naar Turkije. Balen voor haar…..”. Ik pak mijn tas, kus mijn man gedag en loop naar mijn fiets. Wat ontzettend vervelend voor Annette. Ze heeft twee zonen van tien en twaalf en die zullen zich wel redelijk kunnen redden, maar ideaal is het niet. Zonder partner en met een zoon met ADHD is het leven op zich al een hele klus.

Een paar uur later sta ik bij haar voor de deur en kijk door het glas naar binnen. Ik verwacht lang te moeten wachten, maar voor ik het weet gaat de deur open. Achter een rollator staat mijn cliënte. Het ziet er raar uit, zo’n jonge vrouw achter de rollator. Ik moet er spontaan om lachen, zij gelukkig ook. Wat een goed idee! Binnengekomen vertelt ze me dat haar schoonmoeder deze rollator nog had staan en dat ze heel blij was dat ze hem kon gebruiken. ,,Ik heb ook krukken geleend van het ziekenhuis, maar dit gaat een stuk sneller”, vertelt ze.

Even later hoor ik wat er is gebeurd. Drie dagen geleden stond ze vroeg op omdat ze vrijwilliger was tijdens Jeugd-EHBO-dagen in de dierentuin in Amersfoort. De hele week had ze al op verschillende punten gestaan en kinderen begeleid bij hun rondje door de dierentuin. De kinderen kregen allerlei opdrachten in het kader van Eerste Hulp Bij Ongelukken. ,,En weet je wat nu zo idioot was Nienke? Ik zou die ochtend staan bij het punt waar de kinderen vragen krijgen over kneuzingen en botbreuken! Hoe toevallig kan het zijn… De avond daarvoor had ik alles nog even goed doorgenomen dus toen ik naar beneden wilde lopen en van de trap viel wist ik meteen wat ik doen moest: koelen. Mijn jongste zoon heeft meteen een coldpack uit de vriezer gehaald”.

Een vriendin bracht mijn cliënte naar het ziekenhuis en tijdens de rit daar naar toe had ze de organisatie van de EHBO-dagen voor kinderen gebeld en gezegd dat ze er even niet bij kon zijn in verband met haar voet.Haar enkel is nog ingezwachteld en pijnlijk, maar ze hoopt dat er binnenkort gips om komt zodat ze iets beter ‘uit de voeten’ kan in Turkije.

,,Ik wil er niets aan overhouden, want tijd om straks naar een fysiotherapeut te gaan heb ik niet. Ik weet overigens niet eens zeker of ik wel verzekerd ben voor fyiotherapie”, voegt Annette er aan toe. ,,Gek wel hè, dat soort dingen zoek je pas uit als je het echt nodig hebt terwijl ik het eigenlijk zou moeten weten”. Ik knik. Na dit verhaal gaan we aan tafel zitten. Op tafel staat een doos vol onverwerkte post. Samen maken we een start om de post uit te zoeken. De komende weken heeft ze tijd genoeg om deze klus af te maken….. Toch een soort geluk bij een ongeluk.